Alle gekheid op een stokje nu: het is waar dat Cercle al een tijd langer naar de beker kan toewerken en dit op afzondering. Mijn indruk is dat dit meestal een positief gevolg kan hebben.

Hoewel hoewel, het zijn de mensen rondom je waarmee je al een lang seizoen aflegt en vijandigheden en vriendschappen of lief en leed mee hebt (mee moest) gedeeld (delen). Je wordt daarenboven elke dag gedrukt met je hele kop en lijf op een te halen doel met belangrijke gevolgen voor eenieder.

Wat bedoel ik met dit laatste? De seizoenen met Glenn De Boeck waren positief geweest voor Cercle wanneer er geen druk stond op de ploeg. Wanneer men speelde in de wetenschap dat verliezen nu eenmaal geen schande was (is?) voor een club als Cercle, speelde het meestal bevrijd. Soms met zeer pragmatische acties en een vlugge transitie als voorbeelden die ons Belgisch voetbal regelmatig met verstomming deed opkijken. Wil dit zeggen dat Gent de ploeg is die al jarenlang meespeelt voor elke vette prijs? Ja en nee. Nee, het heeft geen eivolle trofeeënkast maar het is sinds een tiental jaar wel gestaag meer en meer zich aan het consolideren als grootste subtopper in België. Het kan, mits alles gezwind blijft gaan misschien ooit dromen van eens de titel te pakken bij deze evolutie. Voor diegenen die hiermee lachen: lees in de vorige zin drie aanwijzingen voor realistisch optimisme naar een onzekere toekomst toe vanwege deze klaviercomponist.

Voor Cercle daarentegen stond na het behalen van de bekerfinale vrijwel alles in het behalen van die beker. Gevolg en argument voor de auteur: het verloor tienmaal de laatste 2 maanden tegenover zes overwinningen.

Vergelijk dit even tgo het AA Gent van de laatste 2 maanden: het was zeker geen weergaloze overwinningsreeks maar twee elementen moeten toch zeker in beschouwing worden genomen.

Ten eerste: Gent speelde wel in playoff 1 tegen ploegen die, buiten Anderlecht (haast als een Belgische intergalactico’s in 2010) en Waregem (een degradatiekandidaat in playoff 1), aan mekaar gewaagd waren. Daarenboven bewezen deze tov van de ploegen in playoff 2 toch over een hoger niveau te beschikken dit seizoen.

Twee, AA Gent kon wel tweemaal renderen op het uur van de waarheid tijdens het eindeseizoen. Het kon na Brugge en Anderlecht zich verzekeren van playoff 1 op een moment dat er nog meerdere ploegen als derde geplaatst kon geraken in diezelfde playoffs. Dit bovendien tegen ploegen die allen nog steeds met gelijkaardige targets zaten (‘Waregem, Kortrijk en Luik’).

Het was een tweede keer money-time tegen Club. Buiten het feit dat Gantoise het voormalige Venetië van het Noorden vernederde mag men zeker niet vergeten dat ze beiden voor twee targets gingen die hoger lagen dan de wedstrijd op zich. Het was enerzijds een impliciet doel om tweede te worden achter een algemeen aanvaard, te sterk Anderlecht dit seizoen in België. Maar wellicht schandelijk in de ogen van elk supporter die elke wedstrijd ziet als een gevecht tussen gladiatoren, ging het anderzijds bij deze wedstrijd eveneens om de financiële ademruimte en uitbreidingsmogelijkheden in de toekomst voor bestuur en spelers via de bankrekening van het Europese kampioenenbal.

Waar loert de kans nu voor Cercle? Decompressie. Met nauwelijks een week tussen twee historische momenten heen is het voor AA Gent misschien wel mikken op twee jan-van-gents (de vogel voor de ornithologische leken) en maar één kunnen treffen. Kanttekening hierbij is dat Gent geen diepe wonden heeft geslagen in zichzelf de afgelopen weken. Al zeker niet tegen Club; dat zich als een lammetje naar de slachtbank liet leiden/lijden. Dat dit tegen de ideologie van een ploeg als Club op veld druiste met zijn lange geschiedenis van kamikazevoetbal en Sturmdrang, was wellicht een teken van de sterkte en het vertrouwen bij de Buffalo’s.

(Even tussendoor: “boer” worden genoemd als trouwe clubsupporter wordt vaak positief onthaald door hen vanwege hun type voetbalstijl, zeker ten opzichte van aartsvijand Anderlechts speelstijl.)

Een andere kans voor Cercle: statistiek. De bekerfinale moet worden gezien als de laatste seconden van een basketbalwedstrijd: gelijkstand met alle inspanningen ervoor ten spijt, een nieuw blad met één enkel doel erop getekend: verhinder hen van te laten scoren en zorg voor de overwinning! Laat dit een ongewoon synoniem zijn voor penalty’s na 120 minuten voetbal. Je kijkt niet achterom, enkel zorgen dat je het dan waarmaakt met de bal op de stip.

Desalniettemin zal Gent 9 van de 10 keer winnen van Cercle. Maar zoals elke statisticus weet is dit nu eenmaal een mes dat langs twee kanten snijdt. Uiteindelijk is de kans niet onbestaande dat Gent kan verliezen ondanks 90% zekerheid op overschot in dit voorbeeld.

Bottomline: Gent heeft de sterkste papieren met de beste statistieken erop maar in voetbal is niks absoluut en is er op het strijdtoneel ook dynamica nodig die inherent verbonden is met miljoenen factoren tegelijk waar geen enkele wetenschap zijn gelijke in vindt. Zaterdag is D-day voor beiden en hopen doet iedereen of je nu Buffalo-, Cercle- of neutrale supporter bent.

De bal is rond, het gras is groen, de scheidsrechter oordeelt, Brussel is het vooruitgeschoven front, geschiedenis zal worden gemaakt en omstreeks 23u zaterdagavond breekt ergens in Vlaanderen een feest uit met enkele duizenden uitzinnige supporters.

Ik zal er bij zijn in Brussel en zal la Gantoise trachten vooruit te stuwen diep vanuit mijn struppeuh-hérte!

Sincerely,

Lizzy Vlitsky